تاثیر یک دوره تمرینات اسپارک بر پارامترهای راه رفتن و ظرفیت ریوی پسران کم توان ذهنی آموزش پذیر

مقدمه و اهداف بر اساس اصل تفاوت­های فردی و ناهنجاری­های ژنتیکی همواره افرادی با اختلافات قابل ملاحظه­ای از نظر جسمی و ذهنی نسبت به افراد طبیعی وجود دارند. بخشی از این افراد، نوجوانان کم­توان ذهنی هستند که در ابعاد فیزیولوژیکی و حرکتی دچار ناکارآمدی­هایی هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر یک دوره تمرینات اسپارک بر پارامترهای راه رفتن و ظرفیت ریوی پسران کم­توان ذهنی است. مواد و روش­ ها تحقیق از نوع نیمه­تجربی بود و نتایج آن از نوع کاربردی محسوب می­شود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل دانش­آموزان کم­توان ذهنی مدرسه پسرانه رحمت شهر ارومیه بودند که از این بین 30 نفر به صورت در دسترس (با توجه به ملاک­های ورودی، با میانگین سنی 1.4±15.7) انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه 15 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی بعد از پیش­آزمون به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه در تمرینات اسپارک شرکت کردند. پس از اتمام دوره تمرینی همه اندازه­گیری‌های متغییرها با همان شرایط اولیه تکرار شد. برای تحلیل اطلاعات به دست آمده از آزمون­های t همبسته و مستقل استفاده گردید. داده‌های آماری جمع­آوری­شده به کمک نرم­افزار آماری 22 SPSS تحلیل شد. یافته ­ها نتایج نشان داد که بین میانگین تغییرات پهنای راه رفتن، تغییرات طول گام، تغییرات طول دو گام، سرعت راه رفتن گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (0.05P>). همچنین نتایج نشان داد که بین میانگین تغییرات زاویه انحراف پا، FVC،FEV1  و نسبت FVC/FEV1 گروه تجربی و کنترل تفاوت معناداری وجود ندارد. نتیجه­ گیری به نظر می‌رسد این تمرینات برای بهبود پارامترهای راه رفتن دانش­آموزان کم­توان ذهنی مناسب است، اما برای بهبود ظرفیت ریوی پسران کم­توان ذهنی نیاز به تمرینات با شدت بالاتر است.